powoli zamieramy, zostawiając cząstkę siebie gdzieś daleko
błądząc w zaschłych umysłach
szukamy ukojenia..
biegniemy przez nicość
z niewidzialną powłoką smutku
w sercu ból
stopniowe podtapianie emocji,
na twarzy sztuczna maska,
skrywająca prawdziwą twarz..
pogrążeni w ciemności,
wędrujemy w poszukiwaniu okna życia
blasku światła, które ukoi rany choć na chwilę..
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz