lustro dni

w zabrudzonym lustrze widzę mój świat:

odbijający się krzywo stół
z parą niebieskich krzeseł;
białe kartki
zabrudzone czarnymi łzami duszy,
wbijające się w wystające drzazgi
mojej martwej podłogi serca.
wreszcie ja
niebiesko-szarawy cień
spowity dawnym kurzem
blaskiem dni o których przyjdzie mi zapomnieć
w imię smutku
w imię czarnej damy jaką jest śmierć
i pewnego siebie ojca jakim jest los
to ja
żywy postrach własnego istnienia
z wyłamanymi kośćmi
i stężonym umysłem
szukająca
drogi powrotnej.

......

z wyciągniętymi ramionami
pośród miliona gwiazd
krzyczę
błagam o błogosławieństwo świata
w razie lepszych dni,
płynę w rzece tęsknoty
łzy mienią się
alabastrowym blaskiem ukojenia
biegnę w przyszłość
widząc cienie
naszych dni..

pośród głuchej ciszy biegnę,
by złapać Cię w przyszłości.